|
Дыялог
|
|
Пасля наведвання выставы берасцейскай мастачкі Анастасіі Фецісавай
|
Размаўляю са светам
мовай фарбаў і ліній,
далікатных і тонкіх,
як дзівосная мроя,
як празрыстая ява,
што праз дождж пранікае,
светлы "Дождж над кляштарам..."
Не знаходжу на свеце
я праз безліч сустрэчаў
тых, хто здольны развеяць
недавер, боль, тугу.
І табе, мая зорка,
дзе прытулак сустрэну,
шлю цяпло свайго сэрца,
шлю пяшчоту сваю.
|
|
